CHICAGO — Kon deze berg tussen ons maar tot stof vermalen worden aan het Art Institute of Chicago is het soort verfrissende en moedige tentoonstelling die je zelden ziet in grote Amerikaanse musea, die geneigd zijn gevoelige onderwerpen te vermijden die nog moeten worden gefilterd door de afstand van de geschiedenis. Het is samengesteld door Maite Borjabad López-Pastor en bevat vier installaties van Basel Abbas en Ruanne Abou-Rahme, een Palestijns kunstenaarsduo dat hun eerste solo-optreden maakt bij een grote Amerikaanse instelling. Deze werken, die digitale prints, tekst, video en geluid combineren, zijn opgevat als een samengevoegde ervaring die de mentale ruimte van het leven onder bezetting in Palestina oproept; tegelijkertijd willen ze de koloniale verhalen uitdagen die cruciaal zijn voor het in stand houden van de bezetting.
Leidend naar de hoofdtentoonstellingsruimte zijn twee installaties die dienen als een drempel tussen de binnen- en buitenervaringen van bewoning. Lees geen poëzie in deze regels (2010-21) is een serie prenten gebaseerd op Twitter-uitwisselingen. Het werk biedt een idee van de reactieve kwaliteit van het verkeer op sociale media rond de Arabische revoluties, gekenmerkt door een te vereenvoudigde en onechte conversatie die nog steeds de constructie van wijdverbreide mediaverhalen bepaalt. Verweven met dit werk, Ooit een artiest, nu slechts een hulpmiddel (2021) is samengesteld uit tekst in vinylbelettering verspreid over de muur. “De kunstenaars brengen de instelling in gesprek door het koloniale geweld en de onrechtmatige toe-eigening die gepaard gaan met museumpraktijken aan de kaak te stellen”, legt de curator uit. Beide projecten getuigen van de rol van bemiddeling bij het creëren, wissen of transformeren van de verhalen die de publieke opinie vormen en hoe we ernaar handelen.
Binnen de galerijen domineren twee site-specifieke multi-channel video-installaties de tentoonstellingsruimte: Aan die angstaanjagende grenzen waar het bestaan en de verdwijning van mensen in elkaar overvloeien en Oh stralende ster getuig (beide 2019-21). Deze werken combineren materialen die variëren van CCTV-beelden tot digitale avatars, tekst, diepe soundscapes en muziek, om twee verwante voorbeelden van rouw en veerkracht in het Palestijnse leven over te brengen.
Aan die angstaanjagende grenzen reflecteert op het idee geïdentificeerd te worden als een “illegaal” persoon, wiens beweging wordt beperkt door de ruimtelijke, politieke en militaire aanwezigheid van een vreemde staat. Begeleidende fragmenten uit het gedicht van de Palestijnse geleerde Edward Said “After the Last Sky” zijn een aantal menselijke avatars gemaakt op basis van beelden van demonstranten van de Mars van de Terugkeer, een reeks aanhoudende protesten aan de grens tussen Gaza en Israël waarin wordt opgeroepen tot het einde van het militaire Israël Blokkade van Gaza die Palestijnen verhindert terug te keren naar hun thuisland. De ontbrekende gelaatstrekken van de avatars worden weergegeven als littekens en glitches die verwijzen naar de instabiliteit van het beeld van de Palestijnen, dat wordt afgezwakt of zelfs uitgewist wanneer het wordt weergegeven door internationale media. De digitale karakters verschijnen met tussenpozen tegen een verzameling afbeeldingen uit Palestina die afwisselend de pracht van het landschap en de verontrustende aanwezigheid van de sterk gemilitariseerde grenzen en controleposten die door de staat Israël zijn geïnstalleerd. Een levendig geluidslandschap van gezang en muziek weergalmt vanuit de video-installatie door de ruimte. De geluiden, samen met de beelden van de video’s, gefragmenteerd door het gebruik van meerdere panelen, creëren een meeslepend effect.
Oh stralende ster getuig volgt hetzelfde formaat, projecteert gelaagde beelden op panelen en dompelt bezoekers onder in atmosferisch geluid. Het werk is georganiseerd rond CCTV-beelden van de moord op de 14-jarige Yusuf Shawamreh door Israëlische strijdkrachten op 19 maart 2014, voor het oversteken van de annexatiemuur die door zijn dorp loopt om eetbare planten te plukken. Deze video wordt afgewisseld met beelden van Palestijnen die protesteren tegen de bezetting, samen met af en toe de verschijning van uittreksels uit populaire liedjes – die onderdeel zijn geworden van vele rituelen van zacht verzet die plaatsvinden in het dagelijkse leven van Palestina. Terwijl deze verschillende elementen op het scherm flikkeren, doen ze denken aan de cyclische processen van culturele en zelfs fysieke uitwissing waaraan Palestijnen voortdurend worden onderworpen, en die hun leven hebben veranderd in een dagelijkse oefening van overleven.
De gebroken recreaties van Aan die angstaanjagende grenzen, de pulserende beelden van Oh stralende ster getuig, en de berichten gecompileerd in Lees geen poëzie in deze regels zijn herinneringen dat media- en surveillanceverslagen van gewapende conflicten en bezetting altijd gedeeltelijk en perspectivisch zijn en vaak plaatshouders worden voor geconstrueerde verhalen. Door wat tegelijk gefragmenteerd en meeslepend is, dwingen de kunstenaars en curator kijkers om deel te nemen aan en getuige te zijn van de psychosociale ervaring van de bezetting, in plaats van te proberen iets ondoorgrondelijks te begrijpen door middel van metaforen of verhalen. Het tentoonstellingsplan herhaalt de dynamiek van buiten en binnen: als de posts op sociale media bijna van buitenaf te zien zijn, plaatst de tentoonstellingsruimte de kijker in het overweldigende sensorium van het dagelijks leven in bezet Palestina.
Hoewel de kwestie van de bezetting van Palestina voorop staat in het internationale publieke debat, wordt de complexiteit ervan vaak verdoezeld door een mediabeeld van het conflict alleen als intens militair en cultureel antagonisme. In plaats daarvan beweren Abbas en Abou-Rahme dat de geleefde realiteit van bezetting een veelvoud van factoren omvat die worden gewist of over het hoofd worden gezien door hun gecontroleerde representaties. De panelen die de projecties fragmenteren herinneren ons eraan dat we te maken hebben met een intens ruimtelijk regime en dat politiek plaatsvindt door de circulatie, ontmoeting, verspreiding en zelfs het bestaan van lichamen in de ruimte in of uit te schakelen.
Kon deze berg tussen ons maar tot stof vermalen worden is zonder twijfel een show die meer aandacht verdient dan de promotie van de gastinstelling. Dit project gaat op een doordachte manier in op de cognitieve dissonanties tussen geleefde ervaringen, het publieke debat en de verslagen die in massa- en sociale media worden gepresenteerd. Het is een lovenswaardige poging om cruciale debatten te plaatsen bij de instellingen die hun urgentie en belang lang hebben vermeden.
Basel Abbas en Ruanne Abou-Rahme: Kon deze berg tussen ons maar tot stof vermalen worden gaat door in het Art Institute of Chicago (111 South Michigan Avenue, Chicago, Illinois) tot en met 3 januari 2022. de tentoonstelling werd samengesteld door Maite Borjabad López-Pastor, Neville Bryan Associate Curator, Architecture and Design.
Lokame Tharavadu verkent een verscheidenheid aan artistieke perspectieven op thuis, erbij horen en de universele geest van de mensheid die voortduurt te midden van een wereldwijde pandemie.
De burgemeester van Ramat Gan, Carmel Shama-Hacohen, noemde het werk ‘racistisch ten opzichte van ultraorthodoxe joden’, wat de kunstenaar ten stelligste ontkent.
De instelling zal het personeel opnieuw toewijzen om prioriteit te geven aan het openhouden van de belangrijkste musea in Washington, DC tijdens de feestdagen.
In tegenstelling tot andere curatoren, werk ik samen met inheemse soevereine naties, wat problemen oproept die door Amerikaanse kunstinstellingen worden genegeerd.
De Corcoran School of the Arts and Design is op zoek naar aanvragen voor voltijdprofessoren in kunstgeschiedenis, design, interieurarchitectuur en theater, evenals medewerkers van tentoonstellingen.
creditSource link
